Een Persoonlijk Afscheid van Onze Directeur

Door Roeland Doornbosch

Afscheidsinterview met Willem Ginjaar, directeur LoopbaanNaPolitiek

Willem, hoe kijk jij terug op 9 jaar LoopbaanNaPolitiek? Hoe begon het ook alweer?

Dat weet ik nog heel goed. Ik moest na 9 jaar weg bij het Waterschap Scheldestromen in Zeeland.

Er waren in maart 2015 verkiezingen en in december 2014 wist ik al dat ik niet zou mogen terugkomen. Toen ben ik gaan informeren bij het waterschap hoe dat dan ging. Daar wisten ze niets van, dus dat heb ik allemaal zelf uit moeten zoeken.

Ja, als ik me goed herinner, was jij een van de eerste waterschappers die gebruik maakte van de APPA-regeling.

Ik was inderdaad de eerste sinds 10 jaar die gebruik ging maken van de wachtgeldregeling.

En toen ontving ik, volgens mij in januari of februari, een mailtje van Doornbosch LoopbaanNaPolitiek. Met in dat mailtje een uitnodiging voor een e-assessment. Ik dacht, baat het niet, dan schaadt het niet. Dus die test heb ik toen gemaakt.

Nou, en toen belde je al heel snel. Je belde zelf.

Klopt, jij was een van de bestuurders in aanloop naar de waterschapsverkiezingen die we gemaild hadden als actie om in gesprek te komen. En ik weet nog dat ik het erg leuk vond dat je hem ingevuld had en we meteen contact kregen.

Ja, we hebben toen meteen een afspraak gemaakt om die test te bespreken. Dat was de Golden, die we nu nog steeds veel gebruiken. Dus ik ging naar meneer Doornbosch op een onmogelijke locatie in Rotterdam bij Het Coachhuis, waar ik nog nooit van gehoord had.

En toen zei ik al snel, na ongeveer 20 minuten denk ik: “Ik wil door jou begeleid worden.”

Nou, dat mocht dus eigenlijk niet van APG, want ik was nog niet in de APPA. Dus het waterschap moest toestemming verlenen. Er was nog geen grond voor re-integratie omdat ik formeel nog steeds bestuurder was, al wist ik dat ik niet door zou gaan. Dus vanaf dag één heb ik het gedoe meegemaakt dat er bestaat rond het wachtgeld.

En toen zijn we toch maar gestart met het traject, want ik dacht: het komt wel goed. Wat weet je nog van die eerste fase?

Nou, ik was ondertussen al zelf natuurlijk brieven aan het schrijven. En ik had maar één blinde ambitie: ik wilde burgemeester worden. Na drie gesprekken met CdK’s dacht ik: dat wordt lastig. We hebben toen veel gesprekken gevoerd over wat ik wilde en wat mijn competenties waren. Man, ik had nooit zo over die dingen nagedacht. Tot die tijd was het altijd een beetje komen aanwaaien en was ik altijd gevraagd voor dingen. En ik was natuurlijk lang horecaondernemer geweest en dan heb je het ook in eigen hand.

Op een bepaald moment sprak jij de gevleugelde woorden uit: “Maar wat zou je dan willen?”

Waarop ik onvoorbereid zei: “Nou, dat werk wat jij doet zou ik zo leuk vinden, want er komt alles bij elkaar wat ik in mijn leven gedaan heb.” Ik hoor het me nog zeggen.

En toen zei jij: “Nou, dat is toevallig, ik zoek nog een partner voor Zuidwest-Nederland.”

En toen ben je per 1 december 2015 begonnen en dat is dus 9 jaar geleden. Hoe heb je die beginperiode ervaren?

Ja, toch best lastig, want ik wist nog niet goed wat het inhield om mijzelf als coach en loopbaanbegeleider neer te zetten en dus iemand zover te krijgen dat hij voor ons koos.

Tijdens de opleiding die ik ging doen, kwam dat echter wel goed. Toen leerde ik alle instrumenten gebruiken en voelde ik me beter in mijn rol als coach. Nou ja, en toen ging het vliegen.

Ja, je hebt veel mensen begeleid in die 9 jaar. Op een gegeven moment koos bijna iedereen voor LoopbaanNaPolitiek na een eerste gesprek met jou. Hoe komt dat, denk je, dat jij zo succesvol was? Heb je nog een tip voor de andere coaches?

We zijn een commercieel bedrijf, maar je moet dat niet op een commerciële manier doen. We praten ook over een kennismakingsgesprek en geen acquisitiegesprek bijvoorbeeld.

Daarin probeer ik heel erg te luisteren naar de ander, maar ook goed te kijken naar de ander.

Te letten op onbewuste signalen, een blik, een uitstraling en het gevoel dat ik daarbij krijg.

Als je die dan bespreekbaar maakt, dan weet de ander dat je echt contact maakt en dat geeft het gevoel dat je hem serieus neemt.

En vaak is er iets gebeurd rondom een vertrek dat iets getriggerd heeft wat eigenlijk veel eerder is ontstaan. Wij zijn als loopbaanadviseurs geen therapeuten, maar we zien en horen wel heel veel tijdens trajecten en daardoor hebben we veel ervaring met dit soort situaties. En vergeet eigen levenservaring niet. Als je die weet in te zetten, dan maakt dat je ook een goede coach. En als ik het gevoel heb dat het buiten mijn werkterrein valt, dan kunnen we altijd schakelen naar een van onze psychologen. En we hebben natuurlijk een groot netwerk, ook van andere trainers of coaches die op onderdelen wel ingezet worden.

Nog een keer terugkomend op de vraag aan het begin, hoe kijk je terug op die afgelopen negen jaar?

Het is absoluut een mooie afsluiting van een carrière, een leven lang werken en leren, want zo ben ik ook al opgevoed. Ik ben nu bijna 69. En wie begint er nu nog op z’n 59e aan een opleiding tot coach? Ik dus.

Nee, ik kijk met heel veel dankbaarheid terug op de afgelopen negen jaar en onze samenwerking daarin. Als we iets te bespreken hadden, dan waren we er samen altijd zo uit. Dat gaf ook veel vertrouwen en ruimte om mijn ding te doen. Dankbaarheid is wel het woord.

Heb je nog een advies voor de toekomst van LoopbaanNaPolitiek?

Mijn advies aan LoopbaanNaPolitiek is: zorg dat je niet al te groot wordt. Hou het persoonlijk, de aanpak en werkwijze naar kandidaten toe, maar ook onderling met de collega’s.

35 tot 40 nieuwe kandidaten op jaarbasis is een mooi getal, het moeten er geen 100 worden. Dan krijg je een heel andere bedrijfsvoering en loop je het risico dat je die persoonlijke aanpak en die individuele aandacht voor kandidaten kwijtraakt.

De kracht van LoopbaanNaPolitiek is dat we een soort familie zijn. De collega’s kunnen altijd even bij elkaar te rade gaan als ze een vraag hebben omtrent een kandidaat of een netwerkcontact voor iemand zoeken.

Het tweede is, de netwerkbijeenkomsten en de leergang. We hadden dat van tevoren niet zo bedacht, maar er ontstaat daar iedere keer een mooie kruisbestuiving. De kandidaten ontmoeten elkaar op verschillende momenten, ze wisselen tips uit, maken soms afspraken buiten ons om. Geen lotgenotengevoel en uithuilen, maar veel positiviteit. En mooie thema’s met ervaren docenten en interessante gastsprekers, waarmee we de kandidaten een waardevolle aanvulling bieden op de individuele begeleiding. Alleen af en toe een gesprek doet geen recht aan het feit dat mensen zich soms vele jaren inzetten voor de maatschappij en haar inwoners, zonder dat ze zelf veel ruimte hebben om iets aan persoonlijke ontwikkeling te doen.